انشا درباره ی نماز

(به نام خداوند بخشنده ی مهربان )

حقیقت و گستره هر چیز را از درک نحوه هستی آن می توان بدست آورد، بنابراین از آنجا که در شب معراج چهره ملکوتی نماز برای مقام ختم مرتبت جلوه نمود ، و در قبر برای مومن نماز گزار متمثل می شود ، بخوبی می توان فهمید که نماز فراتر از وجود اعتباری دنیایی که به صورت ارکان مخصوصه تحقق پیدا می کند ، دارای وجود حقیقی و عینیت ملکوتی نیز هست . به دلیل این ویژگی نماز است که برخی معارف دینی بخوبی در آن  تجلی کرده و در واقع گستره هستی نماز تجلیگاه بسیار دیگری از معارف دینی هست.
نماز نمودار کامل توحید و یگانه پرستی است ، زیرا نماز با تسبیح و تنزیه ذات حق تعالی شروع می شود و به آن ختم می گردد.
انسان در مسیر زندگی خویش ، لحظاتی شیرین و به یاد ماندنی را تجربه می کند که شیرینی آن ، همیشه در کام وجودش ماندگار است . از بین تمام این لحظات ، شیرین ترین لحظات عمر یک مومن واقعی ،لحظاتی است که با خدای بی نیاز به خلوت نشسته و به راز و نیاز و عبادت حضرت حق می پردازد.
البته این شیرینی را ، انسانی می تواند احساس کند که طعم ایمان واقعی را از عمق جانش چشیده باشد. چنین کسی که هرگز حاضر نیست که این لحظه ی زیبا و دلربا را با تمام دنیا و آنچه در آن است معاوضه نماید.
او در حال عبادت و نماز که زیباترین مصداق  عبادت است، به معشوق واقعی خویش دست یافته و از خلوت با او به چنان لذتی دست یافته است که در کل این عالم ، برای آن مانندی نمیبیند، و لذا به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را از دست بدهد .

در میان عبادات، هیچ عبادتی به مانند نماز، نمی تواند قلب کوچک آدمی را به دریای بی کران رحمت الهی و صل نماید ، و روح انسان را از سرچشمه ی فیوضات بی انتهای خاوند بی همتا سراب نماید.
لحظه نماز، با شکوه ترین لحظه ی ارتباط انسان سراپا نیاز به وجود مطلق بی نیاز است. در حقیقت آن لحظه ی نورانی ، فرصتی است طلایی که خداوند مهربان ، بر ما منت نهاده و از سر لطف و محبتی که به بندگانش دارد، آن را در اختیار ما قرار داده ، تا در آن فرصت زیبا ، بتوانیم ، قلب و جان خود را از عالم طبیعت و خاک ، جدا نموده و روحمان را به عالم بالا پرواز داده و در سایه ی این پرواز ملکوتی ، به جان خود صفا و جلا بخشیم.

ذکر سحر عارف فرزانه نماز است                غوغای دل عاشق دیوانه نماز است

رفتم که زنم بر در حـــق دست تمنا               دیدم که کلید در آن خانه نمـــاز است

آدمی در این کره ی خاکی همیشه آرزو هایی را در آسمان ذهن خود به زیباترین شکل نقاشی نموده و برای رسیدن به آنها ، نهایت تلاش خود را انجام می دهد. طبیعی است که از میان انبوه آرزوهایش یکی از آنها ، بیشتر خود نمایی کرده و چون ستاره ای چشمک زنان از او دلربایی می کند ، مؤمنین خداجوی نیز ، از این امر مستثنی نبوده ، آنها در صفحه ی قلب خود آرزویی حک نموده اند که از نظر اهمیّت ، در حدی است که بیان و قلم از توصیف آن عاجز است. آن آرزوی نورانی و آسمانی که همواره فکر و اندیشه مؤمن را به خود مشغول نموده این است که به هنگام اوقات معنوی نماز، نمازی آبرومند را به درگاه الهی تقدیم  نموده، به گونه ای که در آن حضوری عاشقانه در محضر خداوند بی نیاز داشته باشند که در لسان ادبیات اسلامی ، از آن به حضور قلب تعبیر می شود.